Wildernisroute 5 Bjurälv, Leipikvatnet, enz.

2 juli
Jammer dat de regen gisteren mijn geplande kampvuur heeft geboycot. De verwachting was dat het droog zou blijven en ik had me voorbereid op een gezellig kampvuur. Aanmaakhout had ik al, evenals mooi droge houtblokken. Maar helaas, geen Stekenjokk kampvuur.
De oorspronkelijke Stekenjokkweg is overigens in de zestiger jaren aangelegd vanwege exploiteerbare kopervondsten in het Lapse Stekenjokk gebergte. Een groot deel wordt vervangen/geasfalteerd de komende jaren. Nu is er op veel stukken bijna niet te rijden.

Ik heb overwogen om na Fatmomakke de Lappkapel in Ankarede, een ander klein kerkdorp met zo'n 20 kåtor te gaan bekijken. Kåtor zijn de typische Lappenhutten en -tenten. Dat heb ik toch maar niet gedaan. Het is ondoenlijk om alles te bekijken. Ondanks de noodzakelijke keuzes heb ik het meeste dat ik echt wilde zien kunnen bekijken. Het is altijd lastig om uit zoveel mogelijkheden te moeten kiezen. Het zij zo.

De Bjurälv, een deels ondergrondse rivier, komt uit in het Leipikvatnet. Bij de monding, aan de zuidwest kant, zou een beverkolonie huizen. Ik heb ze niet gespot. Zij mij waarschijnlijk wel.

Dan maar op naar de Brakkåfallet. Een waterval die zich in een ravijn stort. Als je de bovenkant wilde zien, de mooiste kant, moest je door het bos omhoog klauteren. Het was het waard. Helaas had ik mijn warme kleding vergeten om te wisselen voor iets luchtigers. Op de Stekenjokk hoogvlakte was het vanmorgen 2 graden en hier 24. Druipend kwam ik terug. Nu eens niet van de regen maar van mezelf. 

Ondertussen heb ik node afscheid genomen van Noordzweden en Lapland. Het einde van de wildernisroute nadert met rasse schreden. Nu zullen weer kilometers gevreten moeten worden.

Voor een nieuwe overnachting had ik weer diverse plaatsen uitgezocht. Helaas kon ik er geen van gebruiken omdat ze onbereikbaar waren door te hoog water en/of modder. Zonde. Er waren mooie plekjes bij.

Maar weer verder. Veel verder dan ik van plan was. Vele, vele, kilometers over een onvoorstelbaar slechte weg. Tegen de tijd dat ik Gäddede binnenrammelde had ik de pijp leeg. Helemaal toen bleek dat bij beide achterwielen een steen bij de rem vastzat die ik er niet uit kon krijgen. De garage wel. 

Om de dag dan toch nog maar goed af te sluiten besloot ik ook nog 25 km over een onverharde weg naar naar de Hällingsåfallet te gaan. Die kan ik iedereen zondermeer aanbevelen. Je krijgt dan gratis een kleine 3 km lange fantastische wandeling, beginnend bij een spectaculaire waterval. (Je kunt ook vanaf de andere kant beginnen.) Hij worstelt zich verder door een 800 meter lange en 50 meter diepe kloof. Een indrukwekkend stukje natuurgeweld. Bovendien had ik het geluk dat de zon begon te schijnen. Daardoor waren ook nog prachtige regenbogen te zien in de opspattende nevels.

En nu sta ik op een mooi plekje in de buurt van Gäddede met een ongekende temperatuur. Bijna te warm. Ik ben het ook niet meer gewend. 

Een lange dag met een lang verhaal. Het waren (maar) 165 km, maar in deze omstandigheden veel te veel.

En toen was ik heel moe en toch heel voldaan.