Dronningruta Nyksund-Stø-Nyksund

20 juni

Bijna de langste dag
Vannacht heb ik de zon niet zien onder gaan. Ja, met open ogen. Af en toe waren er wat wolken maar de middernachtzon was heel goed te zien. Toch een bijzondere belevenis om de warmte 's nachts nog te voelen. Eigenlijk had ik moeten slapen voor de tocht vandaag maar ik heb me toch maar laten wekken. Nee,  door de wekker.

Het valt mee dat mijn Blog gisteren toch nog bleek bijgewerkt. De verbinding is hier erg slecht en ik kreeg voortdurend foutmeldingen.

Dronningruta

Op de eerste top stond een bloemetje voor me klaar. Het staat er nog.

Weer iets dat ik van mijn lijst kan strepen. Het was een geweldige ervaring. (Nu weet ik al dat alles niet gaat lukken. Het zij zo.)

Ik ben eerlijk gezegd best trots op mezelf dat ik het gedaan en gehaald heb. Ondanks dat het, voor mij in ieder geval, behoorlijk pittig was. Als ik nu geen spierpijn krijg... Dit was toch echt de heftigste tocht die ik gemaakt heb in de vakantie. Helemaal toen mijn knie behoorlijk begon op te spelen tijdens de afdaling naar Stø.

Stø, het tussenstation

Ik ben ook niks gewend en allang blij dat ik zoiets weer kan doen. Ondanks de nog steeds lastige coördinatie stoornissen en andere moeilijk doende onderdelen. 

Op vrij grote hoogte zag ik nog rendierkeutels liggen. Maar ja, die hebben ook vier poten. Ik moet het met de helft doen. Alhoewel, op verschillende plaatsen moest ik de stokken opbergen en had ik handen en voeten hard nodig om te klimmen. 

Ik was wel blij met de stokken. Anders was het lastig geworden om het te halen. Het moest echter wel omdat je geen kant op kon. Alleen maar vooruit, of beter gezegd omhoog, omlaag, omhoog enzovoorts. Af en toe had ik het gevoel dat er geen eind aan kwam. Uiteindelijk wist ik dat ik het toch wel zou halen omdat het nu eenmaal in mijn hoofd zat. Soms komt het er wat moeilijk uit maar uiteindelijk! Met wat geduld...

Er stond een snijdend koude wind vandaag en de zon scheen steeds minder. Voor al het klauteren was dat wel lekker. 

Een paar stukken waren nog onbegaanbaar door sneeuw en ijs. Hierdoor heb ik wat kleine omwegen moeten maken en was ik een stukje verkeerd gelopen. Daar kwam ik achter toen ik me wild schrok van een steenlawine. Met donderend geweld kwamen grote rotsblokken naar beneden. Een paar maal had ik dat ook al in de verte gehoord. Het leek me niet dat je daar langs zou moeten. Gelukkig hoefde ik niet ver terug en was ik blij met mijn Garmin.

Na het eten heb ik eerst een heerlijke douche genomen in de camper.
En nu ben ik moe maar zeer voldaan. Wat een prachtige omgeving. 

Morgen blijf ik nog hier voor een rustdag met wat lezen en om nog wat na te sudderen. De zon gaat volgens de verwachting morgen ook nog eens een uurtje of 20 schijnen.
Hoe lang ik er over heb gedaan? Ruim 8 uur.